Przejdź do zawartości

Julius Klengel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julius Klengel
Ilustracja
Julius Klengel w 1903
Data i miejsce urodzenia

24 września 1859
Lipsk

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

27 października 1933
Lipsk

Instrumenty

wiolonczela, fortepian

Gatunki

muzyka poważna muzyka romantyczna

Zawód

wiolonczelista, kompozytor i pedagog

Julius Klengel (ur. 24 września 1859 w Lipsku, zm. 27 października 1933 tamże) – niemiecki wiolonczelista, kompozytor i pedagog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z umuzykalnionej rodziny[1]. Był uczniem Emila Hegera (wiolonczela) i Salomona Jadassohna (kompozycja)[2][3]. W wieku 15 lat dołączył do lipskiej Orkiestry Gewandhaus, a w latach 1881–1924 został pierwszym wiolonczelistą i solistą tej orkiestry[3][4][5].

Odbywał tournée po Europie jako solista oraz wiolonczelista zespołów kameralnych[6]. W 1887 w Petersburgu dał rosyjską premierę koncertu wiolonczelowego D-dur Haydna[1][2][5]. W 1889 wystąpił ponownie w Petersburgu z serią koncertów muzyki kameralnej. Koncertował wtedy z petersburskim kwartetem smyczkowym, którego liderem był skrzypek Leopold Auer[3], a także z Brodsky Quartet, zespołem założonym w 1884 przez Adolfa Brodskiego, profesora lipskiego konserwatorium[2][3] oraz Gewandhaus Quartett, założonym w 1808, najstarszym nieprzerwanie aktywnym do dziś kwartetem na świecie[3][6].

Klengela uważano za mistrza muzyki kameralnej, znającego na pamięć cały standardowy repertuar kameralistyki[1]. Jego gra spotykała się jednak z krańcowo różnym odbiorem. Z jednej strony krytykowano go za dążność do technicznej poprawności kosztem jakości brzmienia[3], uważając jego silne, przenikliwe i jasne tony za nieszczególne piękne. Z drugiej – chwalono go za muzykalność jego interpretacji, doskonałe wyczucie stylu i techniczną biegłość, zwłaszcza w sonatach Beethovena i suitach wiolonczelowych Bacha[2].

W latach 1881–1933 wykładał w lipskim konserwatorium, od 1899 jako profesor[4][5][6]. Klengel był również pianistą i często akompaniował swoim uczniom, zawsze grając z pamięci[1]. Wykształcił wielu znanych wiolonczelistów, m.in. Emanuela Feuermanna, Guilherminy Suggii, Grigorija Piatigorskiego[2][3][5] oraz Henryka Adamusa i Dezyderiusza Danczowskiego.

Jest autorem wielu utworów na wiolonczelę; skomponował m.in. cztery koncerty, trzy concertina i Hymn na 12 wiolonczeli dedykowany pamięci dyrygenta Arthura Nikischa[1][3]. Komponował także utwory kameralne[2].

Wybrane kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podst. International Music Score Library Project[7])

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Julius Klengel. [w:] Cello.org [on-line]. [dostęp 2018-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-21)]. (ang.).
  2. a b c d e f Forbes 2004 ↓.
  3. a b c d e f g h Julius Klengel. [w:] Naxos. Classical Music [on-line]. [dostęp 2018-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-14)]. (ang.).
  4. a b Chodkowski 1995 ↓, s. 446.
  5. a b c d Solow 2011 ↓.
  6. a b c Randel 1996 ↓.
  7. List of works by Julius Klengel. [w:] IMSLP [on-line]. [dostęp 2018-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-14)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]